طبّ برتر

قیچ یا اسفند

* این گیاه در نقاط مختلف ایران با نام های متفاوتی شناخته می شود و گونه های متفاوتی دارد.

قیچ درختچه ای است همراه با انشعابات چوبی فراوان که در عرصه های بیابانی بصورت پراکنده در جوامع گیاهی درمنه دشتی مشاهده می شود. ارتفاع متوسط این درختچه تا 2/5 متر می رسد . قیچ در نقاط مختلف ایران ، قفقاز ، افغانستان و پاکستان انتشار دارد .

رویشگاه های اصلی قیچ در ایران، جنوب شرقی شاهرود، استان یزد ، خراسان ، زنجان ، دامنه های مشرف به کوهستان سفید آب و دشت کویر، ارتفاعات انارک و چوپانان می باشد.

قیچ معمولا” در خطوط هم باران ١٠٠ تا ١٥٠ میلی متر بصورت طبیعی ایجاد رویشگاههای مشجر می نماید.قیچ گیاهی است بومی مناطق خشک و نیمه خشک در خاک های شور ، قلیا و شور و قلیایی که عمدتا” دارای آهک فراوان است، بخوبی رویش دارد. گلهای زرد این درختچه پیش رس بوده و معمولا” در اواسط اسفند ماه ظاهر می شوند. بدنبال آن میوه های بالدار حاوی سه عدد بذر، در اوایل اردیبهشت ماه بوجود می آیند. وجود باله های نسبتا” بزرگ میوه ، جابجایی بذر را توسط باد آسان کرده است. این گیاه بوسیله بذر و قلمه قابل تکثیر است.

نامهای دیگر: ایتوزارلیک، سی منگ، چاشوم، اسفند، چی پل، گل قیچ، شا آغاجی، گچ، قره قان، زرین چو، ریچ و شااودونی می باشد.

١. این گیاه ضد کرم است.
۲. قابض می باشد.
٣. بطور کلی همه گونه های این گیاه ضد کرم می باشند.
٤. از دمکرده برگ و تخم گونه ای از این گیاه به صورت استعمال خارجی به چشم می مالند.